«حب»؛ یعنى، رغبت و میل انسان به چیزى. اگر این میل باطنى و رغبت دل به چیزى شدید و قوى شود، آن را عشق مى نامند.[1] جایگاه حب اهل بیت علیهم السلام را باید از قرآن و روایات اخذ کرد.

فردي نزد پيامبر (صلّي الله و عليه و آله و سلّم) آمد و گفت : پدر و مادري دارم كه با آن ها رابطه خوبي دارم، ولي آن ها مرا با حرف و طرز برخوردشان مي آزارند پاسخ آنان را نمي دهم، ولي حالا ديگر مي خواهم آن

سؤال شما در حقيقت راجع به روش تخلق به ارزش هاي اخلاقي است. اين بحث از اساسي ترين و گسترده ترين مباحث علم اخلاق است.

در ابتدا گفتنى است، در آيات و روايات از يك سو غرور، خودستايى و احساس ايمنى از عذاب الهى نكوهش شده و از سوى ديگر نااميدى و اضطراب ناپسند شمرده شده است.

استاد شهيد مرتضي مطهري يكي از شاگردان مكتب اسلام بود كه توانست مدارج

«نصوح» از ماده «نصح» به معناى خيرخواهى خالصانه است؛ از اين رو به عسل خالص «ناصح» گويند، و از آنجا كه خيرخواهى واقعى بايد همراه با محكم كارى باشد، واژه «نصح» گاه به اين معنا نيز آمده است؛ به همين جهت ب

متن حديث ياد شده چنين است: «سيّئة تسؤك خير من حسنة تعجبك»؛ «گناهى كه تو را اندوهگين كند نزد خداوند بهتر است از كار نيكى كه باعث غرور و خودپسندى تو شود».[1]
در توضيح، اين حديث چند گونه گفته شده است:

علماى اخلاق با استفاده از آيات قرآن، عوامل سقوط انسان را «هواى نفس، دنيا و شيطان» مى دانند.
يك. هواى نفس

نخست بايد دانست كه كسب هر موفقيتى آميخته با تلاش و تحمل سختى است. اما سختى ها وقتى قابل تحمل و حتّى شيرين مى شوند كه پاداش هاى فراوان در برابر سختى ها داده شود.

لطافت روحى جوان زمينه بسيار مناسبى براى ارتباط با خداوند و انس با او است و چون هنوز حب دنيا و وابستگى به لذت‏هاى مادى در دل جوان رسوخ نكرده، در اين سنين راحت‏تر مى‏تواند خود را از دوستى دنيا دور نمايد